Niki Jacobs, 26 oktober 2019 in Niki's column

Ik breng de kinderen naar bed, lekker laat, want morgen geen school. Een extra verhaaltje? Tuurlijk. Want morgen geen school. In ons bed in slaap vallen? Ja, hoor. Want morgen geen school. Het is herfstvakantie. Eindelijk. Heerlijk. Ik verheug me. Lekker uitwaaien in een geurig herfstbos. Met man en kinderen-lief uren struinen over kleine romantische weggetjes en tegelijkertijd een beetje gedachteloos mijmeren over de toekomst. Na de eerste weken vol met leren, werk en het plannen van optredens, eindelijk tijd om even lekker te ontspannen. Uitslapen, koffie in bed, rustig aan ontbijten. Zalig. Niets gehaast, gewoon lekker in een rustig tempo de dag beginnen en dan maar eens even kijken wat deze verder brengt. Spelletjes spelen, knutselen, de eerste oliebol, naar het zwembad, misschien de bioscoop. Vlak voordat ik in slaap val, verkneukel ik me op een hele week lekker samen zijn met mijn man en kinderen.

Verkrampt word ik wakker. Mijn linkerarm kan ik niet bewegen en in mijn rug schoppen onophoudelijk twee kleine, wonderbaarlijk sterke voeten ritmisch mijn nieren in de richting mijn longen. Voordat ik me naar die voeten om kan draaien, springt mijn dochter op me en roept met schelle stem precies in mijn oor dat ik onmiddellijk wakker moet worden. Happend naar adem zie ik in mijn ooghoek dat het buiten nog donker is. Ivo mompelt dat hij op moet schieten, die heeft ineens een hele drukke week. Lilli en Ilja schreeuwen onophoudelijk om pannenkoeken. En als ik beneden kom, zie ik dat Pluisje, onze kitten, alle grit uit de bak heeft geschopt. Gewoon omdat het kan. Het zeikt van de regen en nog voor negen uur voel ik paniek. Dit. Is. Pas. De. Eerste. Dag. En daarna teleurstelling. Ik ben er weer ingetuind. Ik weet dat ik niet mijmerend over een zandweggetje ga wandelen met mijn lief en ik weet dat mijn kinderen niet in serene rust spelletjes doen onder het genot van een bakje wortels. En ik weet dat ik vanaf dag één al verlang naar het eerstvolgende moment waarop ik mijn kinderen om tien voor half negen op school afzet, weg fiets en in mijn favoriete tentje een dubbele cappuccino bestel. Om daar vervolgens na een paar minuten totale stilte met weemoed terug te denken aan die vrije dagen van weleer. Om me dan voor de zoveelste keer toch weer te gaan verheugen op de volgende vakantie.