Déjà–Vu

In 2005 maak ik mijn eerste voorstelling: ‘Yiddish songs meet Gypsy Jazz’, een cross-over van Joodse liederen gecombineerd met de sound van Django Reinhardt. Een gouden combinatie. En met die voorstelling staan we dat jaar op een festival in het Oosten van het land. Ruim zeshonderd man geniet van onze muziek en laat dat merken door lang en veel te klappen. Iedereen is blij. Wij ook. Totdat in de pauze de programmeur van het festival…

Idee-Fixe.

Ik breng de kinderen naar bed, lekker laat, want morgen geen school. Een extra verhaaltje? Tuurlijk. Want morgen geen school. In ons bed in slaap vallen? Ja, hoor. Want morgen geen school. Het is herfstvakantie. Eindelijk. Heerlijk. Ik verheug me. Lekker uitwaaien in een geurig herfstbos. Met man en kinderen-lief uren struinen over kleine romantische weggetjes en tegelijkertijd een beetje gedachteloos mijmeren over de toekomst. Na de eerste weken vol met leren, werk en het…

Niet zonder elkaar.

Vorige week zette ik voor het eerst sinds afgelopen voorjaar weer voet in het theater, mijn favoriete plek op aarde. De geur van het sluitende doek, de warmte van de lampen, de nog niet ingeloste verwachting en de spanning tussen magie en realiteit. En voor mij het aller- allerbelangrijkste, de wens om me te verbinden met het publiek. Zonder wie wij, artiesten, niet kunnen bestaan. Maar waar ik meestal op het podium sta, zat ik…

Monkeytown.

‘Mam’, begint Lilli. ‘Ja, lieverd’, zeg ik. ‘Ik denk dat je weer ‘nee’ gaat zeggen, maar ik ga het toch vragen’, gaat ze verder. ‘Ok liefje, vraag het maar’, zeg ik. ‘Kunnen we vandaag naar Monkeytown?’ ‘Nee, liefje’, zeg ik. ‘Vandaag niet.’ ‘Dat dacht ik al’, klinkt het boos. ‘Jij zegt altijd nee!’ En dat klopt. Ik ben bang dat Monkeytown net zoiets is als de zevende laag van Dante Alighieri’s Hel. Dus liever niet.…

Sorry nog, hè…

Ik moet vandaag denken aan mijn ex-verloofde, die ik na een relatie van zes jaar telefonisch dumpte. Niet een van mijn fijnste momenten, zal ik maar zeggen. Het was een zeer lang gesprek dat wel én intercontinentaal; mijn ex is een Amerikaan. Uiteindelijk heb ik een redelijk hoge prijs betaald voor mijn laffe daad. Een chronische knoop in mijn onderbuik én een telefoonrekening van meer dan zevenhonderd euro. ‘What goes around, comes around’, zeg maar……

Inner Gremlin.

Het is 07:00 uur als de wekker gaat. Nou ja, het is de telefoon van mijn man die ons al maandenlang wakker maakt met een tergend zeikerig faux klassiek muziekje. Ik por in Ivo z’n zij en zeg: ‘douche je niet te lang zodat ik er ook nog even onder kan?’ ‘Uhum’, knort hij. De deur kraakt. Ilja kruipt in z’n vaders armen en er klinkt meteen weer zacht gesnurk. Ik zucht, sta op, loop…

‘Watte-vakman’

Ik vloek nogal veel én graag. Met als gevolg dat mijn kinderen dat ook doen en dát is natuurlijk niet helemaal de bedoeling. Nu kan ik nog wel leven met: ‘het kan me geen reet schelen’ en ‘shit wat een pleurisweer’, maar iets minder fijn is het wanneer mijn meest geliefde uitspraak ‘What the fuck man’ ineens uit de mond van een vierjarige klinkt die, in onze favoriete ijssalon, een klodder ijs op z’n T-shirt…

12.960 punten.

Als Ivo even na twaalven bij me in bed kruipt, vraagt hij: ‘Hoe was het hier?’ ‘Ja goed’, zeg ik. ‘Wat hebben jullie gegeten?’, vervolgt hij. ‘De kleintjes rijst met kip en boontjes en ik wat yoghurt met fruit’, lieg ik. Hij checkt dit omdat hij weet dat ik, zodra ik de kans heb, mijn eten laat bezorgen. Dat ik op avonden dat hij er niet is de kinderen gehaast naar bed breng zodat ik…

Drilbillen

Voor de zekerheid slaat ze er nog een keer hard op en in haar ogen zie ik de angst bevestigd. ‘Mam’, vraagt ze met een trillende onderlip. ‘Krijg ik dat later ook?’ Nu moet ze bijna huilen. ‘Ach liefje’, zeg ik opbeurend. ‘Dat weet ik niet; niet iedereen, ik vind ze wel mooi.’ En… dát is misschien niet helemaal waar. Maar voordat ik kinderen kreeg, heb ik me stellig voorgenomen om me nooit, maar dan…